Mannen i parken

av Vigdis Engen 

Det var en grå og trist høstsøndag. Regnet pøste ned, og tåka lå som en vegg mellom de fargerike trærne. Elsie hadde elsket høsten, men ikke etter høsten for to år siden. Da hadde hun nemlig mistet jobben, og i fjor høst hadde kjæresten slått opp. Nå spratt de vonde minnene opp, som popkorn i ei varm gryte. Hun sto ved vinduet, og sukket tungt igjen, mens hun så ut mot parken. Da la hun merke til en mann, som satt alene på en krakk. Hun ristet på hodet, Hvorfor satt han der i regnet? Ventet han på noen? Kanskje det er meg han venter på, sa Elsie, og smilte, mens hun plukket et tørt blad fra en blomst.
Elsie hadde fått seg ny jobb ganske fort, Men fortsatt var hun singel. Hun hadde vært på mange dater, men ingen hadde vekket varme følelser i henne. Nå sto hun her ved vinduet, og så på mannen som satt på krakken i høst­været. Hvorfor satt han der i slikt vær? Elsie vurderte et øyeblikk om hun skulle gå ut og spørre, men ombestemte seg da det første tordenskrallet kom. Hun krøp sammen i sofaen til uværet var over. Da gikk hun bort til vinduet igjen. Mannen var borte. Elsie ble nesten lei seg. Hun hadde likt at mannen satt der ute. Hun visste det var for galskap å regne, men hun følte at de hadde fått en slags kontakt. Snart tror jeg vel på julenissen også, tenkte hun, og lo av seg selv.
Dagen etter skinte sola fra skyfri himmel, og høstlufta var klar og fin. Elsie sang på vei hjem fra jobb. Hun kikket inn i den høstkledde parken, men krakken var tom. Hun måtte innrømme at hun hadde ønsket at mannen hadde vært der.
Etter middag kikket Elsie ut, og da så hun mannen på krakken igjen. Han satt og leste så det ut for. Elsie merket at hjertet slo hardere. Hva var det som gikk av henne? En fremmed mann på en krakk, og kinnene blusset. Hun ristet på hodet. Våryr hadde hun hørt om. Men var det noe som het å være høst-yr?
-Nå må du ta deg sammen, sa hun til seg selv. Men ble stående og se på mannen. Så bestemte hun seg for å gå en tur i parken.
I det hun nærmet seg krakken der mannen satt, var det like før hun snudde. Men mannen visste jo ikke at det var på grunn av han at hun var der. Det sitret av spenning i det hun satte seg på krakken ved siden av den mannen satt på. Hun hilste, og han hilste igjen. En superkjekk mann, tenkte Elsie. Han så ut til å være på hennes alder. Hun så at han leste i ei bok. Poesi, la hun merke til. Det var hennes favoritt også. Ekskjæresten hadde aldri forstått hvorfor.
– Er du ofte her i parken, sa mannen. Elsie skvatt til.
– Nei, jo, på en måte, jeg bort rett her borte.
– Så heldig du er, sa mannen. –  Tenk å ha en slik grønn lunge i nærheten. Elsie smilte.
– Jo. Det er fint det, og nå er den ikke bare grønn heller. Men hvor bor du?
Mannen ristet på hodet. – Ved siden av byens mest trafikkerte vei, sa han. – Med utsikt til en grå betongvegg. – Men jeg ser da, la han til, og lo. – Og det er jo det viktigste.
Elsie lo. – Ja, det er da noe. Han så på henne og smilte. Hun kremtet litt. – Du leser poesi, ser jeg.
Mannen holdt opp boka. – Jeg er vel en av de få, sa han. Elsie ristet på hodet, og sa at da var hun en av de få hun også.
– Er det sant, spurte mannen. Elsie nikket, og sa at hun elsket poesi. Mannen sa at han skrev litt selv også, før han presenterte seg som Fred.
– Elsie sa Elsie. Nå banket hjertet så hun var redd Fred skulle høre det.
– Er du her i all slags vær, spurte hun. Fred nikket.
– Ja, er trafikken for heftig, gir jeg blanke i været, jeg foretrekker å bli våt i luggen, i stedet for å ende opp med bankende hodepine.
Elsie smilte. – Jeg så deg i regnet på søndag, sa hun, og ble rød i kinnene. Det der skulle hun ikke ha sagt. Nå røpet hun seg med et smell. Fred snudde seg mot henne.
– Så jeg er under oppsikt, sa han og rynket brynene. – Er du agent for KGB eller noe lignende?
–Nei, ikke fullt så ille, stotret hun. Han lo. – Det var da enda godt.
– Beklager, men det var helt tilfeldig, stotret Elsie.
Fred la sammen boka, så på klokka, og sa at han fikk komme seg hjemover.
– Helgetrafikken er vel over nå. Han sa adjø og gikk. Elsie ble sittende. Hvorfor måtte hun forsnakke seg slik? Men det som var enda verre, var at Fred var en mann hun ønsket å bli kjent med. Så gikk han sin vei. Hun gikk hjem med en rar følelse inni seg. Utpå kvelden tok hun et glass vin, og lo av seg selv og sine snodige følelser. Det måtte være høsten som spilte henne et puss.
Da hun kom hjem dagen etter, kastet hun et blikk inn i parken. Krakken var dekket av gulgrønne blader, men ingen mann. – Så klarte jeg å skremme han vekk, sa hun. – Oppdrag fullført.
Det gikk nesten en uke før hun så mannen igjen. Da satt han ikke alene på krakken, men ved hans side satt en dame. De så ut til å kjenne hverandre godt. Det var tydelig at de koste seg, for Elsie så at de la hodet bakover og lo. Like etter så hun at de stakk hodene sammen og så i en bok.
– Så nå skal damen sjarmeres med glødende kjærlighetsdikt, mumlet Elsie. Ja, ja. Han kunne ha fått henne, men foretrakk altså en yngre dame med lang hestehale.
– Ikke mye å stille opp med der, sa Elsie, og strøk seg over det kortklipte håret. Men det han ikke visste, var at hennes indre kvaliteter var godt over gjennomsnittet. Og ingen hadde så grønne øyne som henne. Så lo hun godt, men samtidig følte hun seg litt trist. – Gratulerer med kjærlighetssorg for en du har pratet med et kvarters tid, sa hun, og lo av seg selv.
Det gikk noen dager. Elsie tittet inn i parken hver dag. Mest for å harselere over seg selv. Tenk at hun nesten hadde trodd at en mann, sittende på en krakk i en høstlig park, var mannen med stor M!
Men så en dag satt han der igjen. Elsie kunne ha veddet på at han kikket mot blokka hennes. Mens pulsen økte, bestemte hun seg for å ta en luftetur.
– Det er like mye min park som hans, sa hun høyt. – Litt mer faktisk, for jeg bor her. Hun gikk med bestemte skritt inn i parken, og subbet i blader, som nesten dekket stien, Da hun nærmet seg krakken, så Fred opp. Han smilte da han fikk øye på henne.
– Der er du jo, sa han. Det var nå Elsie vanligvis hadde sagt noe slagferdig og kult, men i stedet ble hun stum som tunfisk i olje.
– Kom og sett deg, sa Fred, og fortalte at han hadde skrevet et dikt, som han hadde lyst til å lese for henne. Elsie satte seg. Fortsatt var hun målløs. Hun hadde lyst til å spørre hvorfor han ikke leste dikt for hestehalejenta. Men hun fikk ikke fram et ord. Og det var nok like greit, for da sa Fred: –  Jeg leste det for min datter, hun syntes det var en smule for klissete. Ja, jeg tok henne med hit, og hun digget parken, men ikke diktet mitt. Han nølte litt før han sa at han hadde håpet at Elsie skulle dukke opp før eller senere. Ser man det, tenkte Elsie, men rakk ikke å si noe, før Fred begynte å lese. Diktet handlet om en poesi-drømmedame, som åpenbarte seg i en park. Hun hadde kortklippet hår, og grønne øyne med glimt i, og en sjarmerende måte å snakke på. Diktet sluttet med at håpet var at drømmedamen skulle bli visibel igjen. Var det henne Fred hadde skrevet om? Elsie rødmet da hun snudde seg mot han. Øynene deres møttes.
– Ja, det er deg, sa Fred. – Jeg skjønner ikke hva som skjer, men jeg tenker mye på deg. Hele tida, hvis jeg skal være ærlig. Elsie kremtet.
– Og jeg har tenkt på deg, sa hun, helt fra første gang jeg så deg i regnet.
– På tide å bli bedre kjent da, sa Fred, og flyttet seg litt nærmere.
Elsie smilte. – Det høres ut som en meget god plan, sa hun.
– Kanskje dette blir høsten med stor H, sa Fred.
– Som vi kanskje aldri vil glemme, sa Elsie.
Så lo de begge to, og satte seg enda nærmere hverandre. Det begynte å regne, og våte, fargerike blader dalte ned over dem, men av en eller annen grunn merket de det ikke…..

Krigsleiken 

av Jorunn Valle

      Då Ella og Asta vaks opp, var det ikkje så  lenge sidan det hadde vore krig i Noreg. Og dei vaksne snakka ofte om krigen. Ella var fødd på seinvinteren i fredsåret, og mor Maren hadde sagt at ho skreik så fælt då ho var lita at tyskarane hadde rømt frå landet. Det var Ella stolt over, og ho trudde ganske lenge på den historia.

        Ella og Asta leikte rett som det var “Krigen” oppe på lemmen. No var det blitt haust, skuleferien var slutt, og då var det mest i helgene dei leikte “Krigen”.  Og særleg når naboguten Daniel kom på besøk. Han ville alltid leike den leiken.

         Denne laurdagen var Daniel på besøk, og sjølvsagt var dei då på lemmen og leikte “Krigen”. Leiken handla om kva dei skulle gjere den dagen tyskarane kom tilbake; det gjaldt å førebu seg best mulig. 

         – Eg håpar tyskarane kjem når det er sommar, sa Daniel, for då kan vi rømme ut i skogen og gøyme oss der, og så kan vi plukke bær og ha til mat. Når tyskarane bankar på døra, så må vi hoppe ut vindauget og springe til skogs. Eg synest vi skal trene litt på den rømningsvegen no.

          Det var ganske mange meter ned til bakken frå lemsvindauget. Likevel tenkte Ella at det var svært viktig å trene på fluktruta, så ho sa:

           – Eg kan hoppe først, eg, så kan de hoppe etter meg.

           – Ja, så flott, sa Daniel. Gjer det.

        Ella tok sats og hoppa frå glaskarmen. Det gjorde vondt i kneet då ho landa på bakken, men ho overlevde no, tenkte ho. Og det var tusen gonger betre å hoppe ut gjennom vindauget enn å bli tatt til fange av tyskarane.

         Ho sat i ein haug med haustfarga lauv nede på bakken, og venta på at Asta og Daniel skulle kome same veg. Men dei kom ikkje! Ho ropte på dei og, men dei svarte ikkje.

          Til slutt reiste ho seg, gjekk rundt huset og opp på lemmen igjen. Og der sat Asta og Daniel heilt fordjupa over eit teikneark. Dei laga kart over skogen, og teika inn dei beste gøymestadane. Dei merka ikkje ein gong at Ella var komen opp att. Og dei hadde slett ingen planar om å hoppe ut vindauget med det første.

            Brått såg Asta opp frå teiknearket.

            – Eg høyrer eit fly! sa ho. Dei sprang bort til vindauget og speida opp i lufta. Kanskje det var tyskarane som kom med bombefly?

            Men, nei. Det var nok eit heilt alminneleg rutefly, så dei kunne puste letta ut denne gongen. Men det gjaldt å vere på vakt! Ein kunne aldri vite kva time og kva dag tyskarane kom tilbake til Noreg for å lage krig.

           Far til Ella og Asta, Johan, hadde riktignok sagt at “no er det russarane som kan få i gong ein krig”. Då hadde Ella tenkt, at no hadde tyskarane sendt ballen vidare til russarane. No var det dei som hadde ballen – akkurat som om krig var ein slags stafettleik. Det var rart å tenkje på.

          Plutseleg høyde dei at det banka på inngangsdøra.

      – Fort, vi må på hoppe ut gjennom vindauget, sa Daniel, det kan vere tyskarane!

          Alle tre var lynraskt borte ved glaskarmen. Men så høyde Asta mor si stemme der nede:

        – Åh, er det deg Gunnhild, kom inn!

        Dei tre på lemmen kunne puste letta ut.  Faren var over for denne gongen. 

        Gunnhild var kusina til Ella og Asta, og åtte år eldre enn Asta. Ho budde litt lengre inne i bygda.

          – Kom opp til oss, då vel! ropte Asta ned lemstrappene. Det var alltid så kjekt å få besøk av Gunnhild.

         Då Gunnhild fekk høyre at dei leikte ein leik som heitte “Krigen”, sa ho at ho ville fortelje dei noko.  Dei sette seg i ein ring der oppe på lemsgolvet, og så begynte Gunnhild å fortelje.

           Eg hadde ei venninne i krigsåra som heitte Hilda. Ho budde i nabohuset, og vi leika mykje i lag. Hilda var eitt år yngre enn meg, og  dotter av læraren vår på skulen. Læraren var ein av tre nazistar i bygda.

          – Kvifor er han nazist? spurte eg mora mi.

          – Det er fordi han må berge barna sine, svarte mor. Foreldre må gjere så mangt for å berge barna sine.

          Eg var glad i læraren. Han var snill, han var far til tre og han spelte hardingfele. Det syntest eg var vakkert. Eg sat og såg på han i klasserommet. Sjølv om eg visste at han var nazist, så var eg ikkje redd han. Klasserommet hadde halvfillete, svarte blendingsgardiner framfor vindauga,  som ikkje lot let seg rulle heilt opp. Nokre dagar dura flya over taket. Men i friminutta spela vi slåball, og då tenkte vi ikkje så mykje på krigen.

            Vi fekk stadig nye skulekameratar. Det var farlegare å bu i byen enn på landet, og derfor var det mange familiar som flytta hit til bygda i krigsåra. Dei hadde så mykje spennande å snakke om; bombing, eksplosjonar og Gestapo. Her i bygda hendte det ikkje så mykje. Men vi trefte av og til tyskarar som gjekk etter vegen, og dei hadde hakekross på uniformsjakkene sine. Hakekrossen var så stygg – den likna på piggtråd. Den var eg redd for.

             Så vart det vår 1945. Vi lengta etter fred, alle saman. Når freden kom skulle alt bli bra, og det var som om vi kjente det på oss, at det ikkje kunne vere så lenge til. 

           Og så; ein dag kom nokon og fortalde at Hitler var død. Eg såg på læraren, han såg ikkje ut som han sørgja. Han har vel aldri kjent Hitler, tenkte  eg. I matfriminuttet åt han kald graut frå spannet sitt, som vanleg. Men han var uvanleg stille. Kva tenkte han på? Tenkte  han at no vil vel nokon drepe han? Korleis skulle det gå med Hilda, og dei andre barna hans då? Eg syntest ikkje det var kjekt å følgje tankane hans.

            Endeleg kom freden. Det var fredsgudsteneste, og kyrkja var full av folk, Eg kjente meg så fin, for eg hadde fått låne bunaden til nabojenta. Ho hadde vakse ut av den i løpet av dei fem krigsåra.

           Læraren vår sat framme i klokkarstolen slik han pleide å gjere på preikesøndagar. Han las så fint. Så reiste han seg og ville lese inngangsbøna. Men då kom ein mann fram frå andre sida av alterringen. Han vende handa mot læraren, og tok plassen hans i kordøra.

      – Eg skjøna det ikkje, seier Gunnhild og ser ned i lemsgolvet. Ella, Asta og Daniel er musestille. Dei følgjer spent med på historia.

         Etter ein liten pause fortset Gunnhild:

         Då eg snudde meg og såg på folk rundt meg, såg eg at dei var urolege. Dei som sat ved sida av meg i benkeraden, rørte uroleg på føtene. Eg såg at andletet til læraren vart mørkeraudt like ned til den slitte skjortekragen; her vart han avsett framfor bygdefolket, og elevane han hadde undervist i så mange år. Han vart sitjande i klokkarstolen med hovudet i hendene gjennom heile preika. Han såg oss ikkje meir – stira berre ned i golvet.

        Den snille læraren vår som alle var så glad i! Eg kjente trong til å reise meg opp og skrike ut noko som eg ikkje kunne setje ord på. Dette er feil! Men ein skrik ikkje i kyrkja; ein berre flyttar uroleg på føtene.

          Så vart det ettermiddag. Lensmannsbilen kom køyrande opp gardsvegen. Han stoppa ved nabohuset, han skulle samle inn dei tre nazistane, hadde eg fått høyre. Hilda kunne eg ikkje sjå nokon stad.

           Eg gjekk fram og tilbake på haugen framfor huset vårt – eg ville at nokon skulle hindre dette. No var det fred – kvifor kunne ikkje læraren og få fred? Han hadde ikkje gjort noko vondt mot nokon – berre meldt seg inn i eit parti for å tryggje familien sin. Eg raste og grein:          – Gjer noko, mor! Gjer noko, far! Ikkje la dei ta læraren! Skal dette liksom vere freden?

         Læraren kom ut saman med lensmannen. Han såg ikkje opp, han såg ikkje til sides. Det var som om verda var blitt usynleg for han. Dei sat seg inn i den store lensmannsbilen, starta opp og vart borte bak ein sving.

         – Eg såg han aldri att, avsluttar Gunnhild. Ikkje han og ikkje Hilda. Min beste leikekamerat. Freden var med eitt blitt grå.

      Det er heilt stille på lemmen.

      Etter ei stund finn dei fram glansbileta og papirdokkene og begynner å leike med dei. Det er ingen av dei som vil leike “Krigen” meir denne dagen.

Til hausten (30. August 2018 – 01:34)  

av Adrian Ådlandsvik   

Hei, unnskyld om eg skriv litt seint og kjem brått på, Sim. Eg veit ikkje kor mykje du har å gjera i Bergen nå, men eg må berre få dette ut. Få vekk vekta som ligg på brystet mitt. Om du har høve til å skriva att anten i dag, i morgon, om nokre veker eller om ein månad, bryr eg meg ikkje. Eg vil berre få seia dette til nokon for å bera børa mi.

Det starta med at Helena skreiv til meg på Discord. Ho ville at me skulle møtast nede ved Parken, ved den store scenen, neste dag. Om morgonen. Det var noko ho ville fortelja meg, så eg var sjølvsagt eit reint nervevrak medan eg gjekk gjennom gamlebyen. Husa fauk forbi der eg trava nedover asfalten, som sakte gjekk over til grus og gras spreidd om ein annan. Det var ikkje så mange folk som gjekk i parken i dag, berre eit gamalt ektepar ved ein benk og nokre tidlege joggarar som fauk sveitte forbi meg.

Eg kom til scenen, og såg med ein gong joggeskoa som dingla utanfor, saman med sjokolade-sigaretten ho hadde i handa. Ho held han som om det skulle vera ekte, og ein kunne lett ha sett for seg at sigaretten var ekte. Ho hadde lilla striper i håret denne veka, ho hadde nok lagt dei i går kveld. Dei var lettare å sjå nå.

I dag hadde ho på seg den svarte hettegenseren med «Linkin’ Park» på seg. Den hugsar eg godt. Eg hadde brukt mykje tid på å få trykt designet på medierommet på skulen, og brukt ekstra mykje tid på skulen. Bursdagen hennar skulle vera neste dag, så eg måtte vera effektiv på skulen. På armane la eg òg til nokre spesielle teikn som ho hadde vist meg frå før. «Berre die-hard fans kjenner disse frå før», hadde ho informert meg om. Eg gløymer aldri det litle gledeshylet ho utløyste då eg gav ho skjorta som ho har på seg no.

            Eg gjekk opp trappane og sette meg ved sida hennar.
            «Yo», sa ho.
            «Hei», sa eg. Eg sette meg ned ved sida hennar. «Korleis gjekk konserten i går?»
            «Gjekk greitt. Songlista var enkel, folka like det.»
            Ho trakk seg saman, som ein drue som vert til ein rosin.
            «Det var nokon dritsekkar som kødda med oss, då.»
            «Ine og dei?»
            «Jepp. Men me berre drit i dei for nå.»
            Ho avliva sigaretten mellom tenna og den andre biten datt i grusen. Helena følgde etter og hoppa ned frå scena.
            «Kom, eg vil visa deg noko.»

            Me gjekk gjennom parken, i skuggen av trea på høge haugar på kvar side av oss. Dei strakk seg høgt og signa oss med det svale klimaet under dei, samstundes som dei dusja oss med fargerike fallskjermar av blader. Lufta var overraskande frisk, som om alle plantane eigentleg var gigantiske Wunderbaum-tre. Eg hugsa at eg og kameratane gjekk her i gymnastikktimane og slappa av her når me ikkje orka å vera der. Me fekta med pinnar, åt is me hadde kjøpt på kiosken og prata skit om dei andre i klassen. Nå hadde mange av dei flytta. Svann til universitet og folkehøgskular rundt om i landet. Dei skriv ikkje så mykje att på melding, men eg ser at dei gjer ting. Når eg scroller gjennom Insta, ser eg at dei legg ut liva sine, flashar liva sine til verda. Når eg gjer det, tenker eg ofte på kvifor eg ikkje gjekk rett over på Media med ein gong. Eg angra ofte på det friåret sidan den gong.

Ho skulle til å ta ut pakka med sjokoladesigarettane igjen. Men då det gamle ekteparet kom mot oss stappa ho sigarettane langt ned i lomma. Det var då eg kjende dei igjen. Besteforeldra til Helena helste båe av oss, og småprate ein del. Eg synst alltid det var morosamt at Helena verka mykje meir livleg då ho snakka med dei. Då var ho ikkje den tøffe, stille jenta ho til vanleg såg seg til å vera. Då dei gjekk igjen, lente eg meg inn til ho.
            «Det var godt at dei ikkje såg pakka, eller kva?» spurde eg.
            «Hold kjeften på deg. Eg drep deg om du seier det til dei, og eg meiner det!»
            «Ja, da. Eg skal halda kjeft.»

Eg måtte smila. Det hadde vore ein stund sidan ho hadde trua meg på livet på den måten. Ho hadde ofte gjort det då me skulle verta kjende med kvarandre. Me var på same gruppe til eit skuleprosjekt, trur det var om suksesjon eller noko. Ingen av oss var så veldig interessert på å faktisk gjera jobben, så dermed hang eg berre med gutane. Ho satt for seg sjølv. Fyrst dagen før fristen kom sendte ho meg ein lapp der ho skreiv «Me jobbar til me er ferdige. Viss ikkje er du daud.» Då møtte eg òg tidleg. Det slutta med at me jobba raskt, og overraskande godt. Båe av oss synst det var ganske kjekt. Eg trur det var om hausten det skjedde. Det var den 29. august, faktisk akkurat sju år i dag. Det passar godt, synst eg.

Me gjekk så vekk frå stien og vassa gjennom blada som låg på bakken. Ho tok ut sigarettane sine igjen, tok ein til seg sjølv og gav øskja til meg. «Skal du ha ein?» Eg tok ein og stappa sjokoladen mellom tenna. Smaken var litt meir beisk enn eg var vand med. Men, ho fekk jo disse frå utlandet, då. Tyskland trur eg. Ho fortalde meg at om ein ikkje røyka var folka i miljøet hennar ganske fiendtlege. Det var eit spesielt teikn dei hadde der sigaretten skulle stå på eit vis. Tannpirkarar var ikkje aktuelle; ho måtte ha ein sigarett. Helsa var visst ikkje noko ho ville risikera, så sjokoladevarianten var løysninga. Eller det var grunnen ho sa til meg.

Me sette oss ved ein dam, der blada flaut på vatnet, segla på bølgjene. Ho sette seg på ein benk og klapsa handa på sida av seg. Auga var gøymde under hetta, ho såg nok ikkje på meg. Eg sette meg ned.

 «Var dette plassen du ville viste meg?»
Ho nikka.
             «Hugsar du denne plassen?» spurde ho. Eg såg utover vatnet. Det var noko med denne plassen som verka kjend, men eg kom ikkje på kva. Eg hadde vore her fleire gonger, men med kven? Var det noko med gutane? Nei, me hadde aldri vore her. Med ho? Eg hugsar lite av kvar me har vore. Men noko var kjend. Til slutt rista eg på hovudet.
            «Dette var plassen eg såg deg for fyrste gong.»  
            Eg heiste augebrynet.
            «Det var før skulestart. Eg satt her og tenkte. Eg var trist. Venninna mi skulle flytta vekk etter barneskulen og eg hadde teke farvel med ho. Då eg sat meg her, grein eg. Stille. Så ingen høyrde. Men så kom du, og sat deg der du satt nå. Eg har sete her kvar gong eg har kjend meg einsam, og nesten konstant har eg lyst til å sitta her»

Det var som eit slag i trynet. Det ho sa. Hjartet satt seg i full harnisk, alt tetna seg. Og lauvet falt rundt oss, som i ein romantisk film eller noko, og måtte på daud og liv måla kontrasten opp endå hardare – fargane som datt til jorda og sverma or oss. For alle andre kunne det høyrast hyggeleg ut, til og meg idyllisk. Men eg skjønte kva ho meinte. Eg kjente den driten som låg i hennar, det vonde ho bar på i sjela. Det er berre for mykje, for begge to av oss å bera saman. Ho tok av seg hetta og såg meg i augo. To einsame tårer rann frå dei raude augo. Helena smilte.

«Du har vore ein så god venn.»

Eg berre klemde ho, og gløymde alt anna.